Wywieranie presji na dzieciach i niespełnione ambicje rodziców

We wrześniu reforma oświaty ruszy pełną parą i w szkołach średnich pojawi się podwójny rocznik. W związku z większą ilością uczniów i braku przystosowania części placówek do ich przyjęcia w tym roku wiele osób nie dostało się do szkoły pierwszego, drugiego czy trzeciego wyboru, a część musiała korzystać z następnej tury rekrutacji.

Reforma nie była jednak aż tak dużym zaskoczeniem dla uczniów i ich rodziców, więc wielu nastolatków świadomych tego, że może nie być im tak łatwo dostać się do szkoły pierwszego wyboru jak ich starszym kolegom z poprzednich roczników, przyłożyło się do nauki aby zdobyć jak najlepszą średnią i dobrze napisać egzaminy. Niestety mimo wysiłku i starań nie wszystkim udało się spełnić wyznaczone cele i dostać się do wymarzonych szkół. Wtedy pojawił się smutek, frustracja, a w niektórych przypadkach krzywe spojrzenia i przykre słowa od rodziców.

Niestety część z nich nie wystarcza to, że ich dziecko przynosi do domu same pozytywne oceny, a średnia na koniec roku waha się pomiędzy 4,5 a 5. Przecież Julka czy Marek nie mogą być TYLKO DOBRYMI uczniami, oni MUSZĄ BYĆ NAJLEPSI, nie wspominając o tym, że przynajmniej raz w miesiącu powinni wygrywać jakiś konkurs, natomiast w wakacje byłoby dobrze gdyby pracowali i zarabiali na swoje wydatki, a później siadali do książek i się uczyli… Tak do przodu, na przyszły rok szkolny, aby znowu mogli być najlepsi.

Przez takie podejście dzieciaki nie mają czasu na odpoczynek czy spotkania z przyjaciółmi. Rodzice odbierają im najlepsze i teoretycznie beztroskie lata życia. Tylko po co? Żeby za pomocą dzieci spełnić swoje niespełnione ambicje? Albo móc się chwalić przed kolegami z pracy, że ich córka czy syn są najlepsi w całej szkole? Powiedzmy sobie szczerze – to nie jest mądre i dojrzałe podejście, którego oczekiwałabym po teoretycznie dorosłych ludziach, dodatkowo wychowujących dziecko. Czym innym jest pomaganie synowi w nauce i zachęcanie go do pogłębiania swojej wiedzy (szczególnie, jeżeli jego stopnie rzeczywiście są bardzo słabe), a czym innym zmuszanie go do nauki, bo „piątka to zła ocena, ja w twoim wieku uczyłem się jeszcze lepiej i ciebie też na to stać, tylko musisz się bardziej postarać”. Czy taki rodzic naprawdę nie zdaje sobie sprawy jak takie podejście może źle wpłynąć na dziecko? Przez brak odpoczynku i ciągłe wymagania może się ono zacząć uczyć gorzej niż kiedykolwiek wcześniej. Stres i presja niestety nie pomagają w nauce.

A teraz wyobraźcie sobie, że taki uczeń dostanie 4 ze sprawdzianu. Normalnie każdy człowiek powiedziałby, że to dobra ocena, a część osób bardzo by się cieszyła, gdyby ją dostała, ale takie dziecko, które w oczach swoich rodziców powinno być szóstkowe i wręcz wybitne, będzie przeżywało katusze w drodze powrotnej do domu. Z jednej strony będzie bało się kary i tego co powiedzą mama i tata, a z drugiej może czuć się nawet winne, że ich zawiodło.

Ze względu na to, że minęło już sporo czasu odkąd skończyłam podstawówkę czy gimnazjum, dwie szkoły, w których część rodziców kontrolowała w mniejszym lub większym stopniu swoje dzieci, wydawało mi się, że obecnie nie ma już takiego nacisku na bycie najlepszym, rodzice nie oczekują samych piątek i szóstek i podchodzą do tematu nauki trochę bardziej ‘na luzie’. Teraz wyobraźcie sobie moje zdziwienie, gdy w lipcu natrafiłam na artykuł, w którym zebrane były różne wypowiedzi uczniów podwójnego rocznika na temat nauki w ósmej klasie podstawówki/ trzeciej gimnazjum i rekrutacji do szkół średnich. Niestety wiele z tych wypowiedzi było dość smutnych i mówiło między innymi o tym, że ktoś mimo świadectwa z paskiem nie dostał się do szkoły pierwszego wyboru, a rodzice są tym bardzo zawiedzeni. Jasne, dziecko nie dostało się być może do wymarzonej szkoły, ale można mu jeszcze dołożyć i zacząć mówić, że nie tego się po nim spodziewaliśmy, mógł się bardziej postarać i lepiej uczyć. Cudowny ten XXI wiek ;)